Een rit met de stoeltjeslift in Vianden is als een reis terug in de tijd. Langzaam zwevend, licht schommelend, zacht ratelend. Helemaal boven heb je een prachtig uitzicht over de stad en het kasteel.

Flashback! Ik sta voor de kassa van het dalstation in Vianden. Verderop komt ratelend een tweezits liftstoeltje om de hoek, zilvergrijs, eenvoudig en verrassend klein. Klopt, zo zagen ze eruit! Toen ik leerde skiën. Ik heb waarschijnlijk voor het eerst in zo'n ding gezeten toen ik net drie jaar oud was, op de schoot van mijn vader. Spannend! Je gaat omhoog, slechts een dunne stang voorkomt een val, tegelijkertijd dwaalt je blik over het adembenemende landschap, je neus wordt kouder naarmate je hoger komt, en je voelt je vrij, gelukkig, een beetje opgewonden en toch ook geborgen.

Later, in de loop der jaren, zijn de stoeltjesliften futuristische, comfortabele zetels geworden. Overal voeringen en kussentjes, verwarmd, met een beschermkap tegen sneeuw en wind. Soms, heel soms heb ik in zo'n high-tech zetel gezeten, met zeven andere bergvrienden comfortabel op kussens naast me, en moest ik stilletjes en met weemoed terugdenken aan de oude tijd. Het wiebelen. De spanning. En nu, hier in Vianden, is het allemaal weer terug! Bij de enige stoeltjeslift van Luxemburg!

Twee toeristen voor me kopen een kaartje voor de rit naar het hoge Vianden. Zal ik nog snel van een muntje van twee cent een herinneringsmedaille laten maken? Net als elke andere plek die reizigers aantrekt, staat ook hier een automaat die muntjes slaat. Muntje erin, een tweede munt om te betalen, een draai aan de slinger en klaar is Kees: een koperkleurige herinnering aan je bezoek met het kasteel van Vianden erop. Natuurlijk moet je dat doen! Het hoort gewoon bij het maken van zo’n prachtig reis! De munt glijdt in mijn portemonnee.

Dan, een paar stappen verder, sta ik op een gele cirkel met een pijl die wijst naar de plek waar ik in de lift moet stappen. Een aardige jonge vrouw geeft me een teken, wijst aan waar ik moet gaan staan en duwt het stoeltje onder mijn zitvlak. En daar ga ik, op naar de top. En wie er ook meegaan: de zon en het gevoel van het verleden.

Ik zweef over huizen, de rivier, een midgetgolfbaan die me ook aan vroeger doet denken, en glij in mijn stoeltje langzaam over tuinen. Het gaat langzaam, heel erg langzaam. In alle rust kan ik van het uitzicht genieten. Maar schommelen is verboden – net als bij skiliften. Beneden in de schaduw spelen kinderen op een speelplaats.

Op de top lonken een koude cola en het fantastische uitzicht over het landschap. Het kasteel torent aan de rechterkant en kijkt uitnodigend. Het pad ernaartoe is bezaaid met stenen, gaat over leisteen en slingert door het bos. Het ziet er hier en daar erg wild uit, heel indrukwekkend. Stevig schoeisel is hier echt nodig! Ik wandel maar even langs het indrukwekkende kasteel. Vandaag wil ik het kasteel niet bezoeken, het gaat me om de weg naar beneden en nog twee bestemmingen op mijn reis door de tijd.

De smalle straatjes van Vianden zijn pittoresk, de mensen goedgemutst door het heerlijke weer. Net als deze mensen en ik wandelde de beroemde schrijver Victor Hugo ooit door de straten. Hij werd politiek vervolgd omdat hij aan het eind van de 19e eeuw in Frankrijk had geprotesteerd tegen de regering die tijdens rellen op haar eigen bevolking schoot. Hij besloot heimelijk in ballingschap te gaan en koos voor Vianden. Hij had Vianden al eerder als reiziger leren kennen en was erg enthousiast.

Wat Victor Hugo ook fascineerde was fotografie. En als je verder rondwandelt bij Vianden, ontdek je iets dat het verleden en heden op een bijzonder originele manier verbindt, met behulp van architectuur en fotografie. Ik loop langs de rivier aan de rand van de stad, passeer de pittoreske en mooie begraafplaats – en sta plotseling voor de gigantische dam van de pompcentrale. Op de wand staan metershoge portretten van arbeiders die hebben geholpen bij de bouw van deze waterkrachtcentrale. De portretten zijn het werk van de kunstenaar Klaus Dauven uit Düsseldorf, die op initiatief van kunstvereniging ViArt a.s.b.l. en in samenwerking met het SEO (‘Société Electrique de l'Our’) de foto's op de muur heeft aangebracht met enkele helpers en hogedrukreinigers.

Ik moet glimlachen. Mijn oom Walter, bouwkundig ingenieur uit Oostenrijk, was een van de mensen die hier in de jaren ‘50 alles hebben opgebouwd. Ik wil hier al heel lang kijken of ik in een archief een foto van hem en de dam kan vinden. Vandaag moet ik daar weer aan denken. Misschien heb ik aan zijn zijde ook al een muntje laten slaan. Hier en nu in Vianden, dat was echt een reis door de tijd.