Van binnen 'fru'

De grondstof voor grote en kleinere wijnen groeit langs de rivieren de Sauer en de Moezel. Een oud cultuurlandschap waarin de jonge wijnmaker Georges Schiltz zijn eigen experimentele werkplek heeft gecreëerd.

Georges Schiltz is gek. Of hoe moeten we het noemen als een student aardrijkskunde, in wiens familie niemand wijnmaker is of was, plotseling op het bizarre idee komt om wijn te gaan verbouwen? Wanneer iemand in een oud wijnbouwgebiedwaar generaties wijnbouwers sinds de Romeinse tijd hun wijnstokken cultiveren, zijn vinger opsteekt en zegt dat hij hetzelfde gaat doen?

Ze worden graag de ‘jonge wilden’ genoemd. De opkomende generatie wijnboeren, die experimenteert met nieuwe wijnbouwmethoden, die een levendige uitwisseling heeft met collega's over de hele wereld en die - zoals bekend - belang hecht aan het ontwerp van hun flessen en etiketten.

Georges Schiltz is zo’n wilde, en met 32 jaar zeker jong! Oorspronkelijk wilde hij in de ontwikkelingshulp werken en studeerdegeografie. Maar zijn grootvader leerde hem al vroeg de kunst van hetdistilleren van fruit. Hij was gefascineerd doorde aroma's van de boomgaarden rond de boerderij van zijn ouders en hoe die geurengedistilleerd konden worden, en zo werd uit een hobby meer. Al tijdens zijn studie professionaliseerde hij de distilleerderij. Onder de naam ‘Tudorsgeeschter’ (de inwoners van Rosport worden graag ‘de geesten van Tudor’ genoemd naar de uitvinder van de loodaccumulator en bewoner van het dorp, Henri Tudor) verkoopt hij sterke drank en likeuren.

Maar hij is nieuwsgierig. Omgeven door wijngaarden wil hij ook de aroma's uit deze vruchten tevoorschijn toveren. Een enigszins gewaagde onderneming, aangezien er in de familie geen wijnbouwtraditie bestaat. En vooral: ze hebben geen wijngaard!

"Tijdens een studiereis naar Bolivia stond ik daar plotseling: vóór mij het regenwoud waar veel is weggekapt, achter mij de heel eenvoudige huizen van de lokale bevolking.Toen werd het me duidelijk dat ik iets wilde doen om de schoonheid van het culturele landschap van mijn eigen vaderland te behouden", legt Georges uit. "We leven zo’n zeker bestaan in Europa, wat kan er gebeuren? Meer dan falen kan ik niet. En ook dat zou niet erg zijn." Iets zinvols doen, Iiets dat niet alleen over geld verdienen gaat. Hoe bevredigend moet dat zijn. Zijn besluit stond vast.

Iets doen tegen de monocultuur van de grote landbouwbedrijven. Je hoeft niet per se de wijde wereld in om dit te doen. Het kan ook voor je eigen deur. Als ik het fruit van mijn buren hier in de regio koop om het te verwerken, dan blijven zij hierdoor automatisch ook hun boomgaarden onderhouden." Wanneer men Georges persoonlijk ontmoet lijkt hij allesbehalve wild. Eerder helder. Als iemand die precies weet wat hij doet. Iemand die een langetermijnvisie heeft.

"Ik kook net voor mijn oogsthelpers!" Bij onze tweede ontmoeting doet Georges met een brede grijns de deur van de oude boerderij voor me open. "We moeten dit jaar nog één keer de wijngaarden in om te oogsten. De Palmberg is morgen aan de beurt."

De Palmberg. Hier groeien wijnstokken die al sinds 1954 druiven leveren. Normaal is 30 jaar. Daarna worden meestal nieuwe wijnstokken geplant. De opbrengst wordt anders te laag. "Bij de Palmberg gaat het niet om winst. De opbrengst is eigenlijk gering. Het is eerder de fascinatie voor deze oude wijnstok. Het gaat hier om oude genetica, genetische informatie die bewaard moet blijven. En geschiedenis. Waarschijnlijk - misschien - werd er in de Romeinse tijd al wijnbouw bedreven op deze berg." De cultuur behouden en de mensen die hier wonen inspireren, maar ook de gasten, de toeristen, ze enthousiast maken voor deze streek met zijn geschiedenis en verhalen: je ziet dat het hem deugd doet. Plezier, fruit, genot. Als dat geen levensinstelling is!