Vandaag ga ik samen met Emil en onze oma Tilly naar de mooie tuin van het kasteel Ansemburg.

Mijn grote zus Mia en ik gaan vandaag een fietstochtje maken. Wij fietsen over het fietspad van Garnich naar Kahler.

Samen met mijn broer Emil zit ik op een bankje voor het kasteel van Koerich. De weg voor ons leidt naar het kasteel.

Papa, mama, Mia en ik gaan vandaag picknicken op de Mamer Drëps.

Vandaag ben ik met mijn vader en moeder en Emil de hele namiddag in Mersch.

Emil en ik zijn een middagje met oma Tilly in Simmern. 

Mia en ik staan in Steinfort voor het natuurbeschermingscentrum.

Emil en ik gaan vandaag een reis naar het verleden maken. Daarvoor gaan wij het bos in achter het huis van oma. Langgeleden was er hier een dorp.

„Daar is het volgende station“ roept Emil enthousiast. Emil en ik lopen op het kinderwandelpad in Bech. De wandelweg is niet zo saai als die voor grote mensen. Hier kan je  je echt uitleven.

Emil loopt voorop. Plotseling blijft hij staan en steekt hij zijn neus in de lucht: „Hier is de uitgang van de grot.“ 

Oma, haar hond Bella, Mia en ik zijn op ontdekkingstocht in het bos. Mia klimt de trappen omhoog. Zij leiden naar een rotskloof. Mia steekt haar hoofd erin. Ze draait zich om: „Ik wed dat jij het niet durft om erdoor te gaan.“ 

Vandaag gaan we het water op. En wel met een waterfiets. Dat werkt net zoals een fiets, maar dan in het water. Als je op de pedalen trapt, zet de boot zich in beweging. Daar heb ik reuze zin in, want fietsen vind ik superleuk en fietsen in het water klinkt naar avontuur. 

„70, 71,72…“, moppelt Mia. Ik vraag wat ze telt. Ze wijst naar de trap achter ons. “Zo veel treden”, lach ik. We lopen door. 

„Klop, klop“, Emil steekt zijn hoofd om de hoek van de deur. „Zullen we gaan fietsen, vandaag is de laatste dag van de vakantie.“ 

„Moeten we daar naar boven?“, vraagt Emil. Ik knik. Emil zucht. We hebben het gevoel duizend treden beklommen te hebben als we bij het doel aankomen. Voor ons rijzen de ruïnes op van een oude burcht. Een grote houten poort verspert ons de weg. Emil kreunt: „Zijn we de hele weg voor niets naar boven geklommen?“

Mia en ik fietsen langs het water. „Wie het eerst bij de wegwijzer is, heeft gewonnen“, roept Mia en weg is ze! Ik spurt weg. Maar Mia is sneller. Plotseling remt ze. Ze trekt wit weg. Zij rilt en beeft. 

Mia en ik zijn een dagje bij opa. Hij woont in Nommern. Terwijl opa ons lievelingseten kookt – “kniddelen” (een soort deegballetjes) met spek en appelmoes – gaan wij op ontdekkingstocht in het bos achter zijn huis.

„Dit is een mooi plekje om een pauze te maken “, zegt mama. We staan voor een paviljoen met een bankje. 

Mia en ik zijn om te eten op een bank neergestreken. Je krijgt honger van fietsen. Beneden bij het water landt een vogel. Hij heeft een vis in zijn bek.

Emil en ik zijn in het bos. „Mia, wat denk je van een pauze? Ik heb honger“, zeurt Emil. Ik knik instemmend, want mijn maag rammelt ook. Wij zoeken een plekje tussen de rotsen en pakken de picknick uit.